| رحمت دا مینہ پا خُدایا باغ سُکا کر ہریا |
| بوٹا آس اُمید میری دا کردے میوے بھریا |
| مٹھا میوہ بخش اجیہا قدرت دی گھت شِیری |
| جو کھاوے روگ اس دا جاوے دُور ہووے دلگیری |
| سدا بہار دئیں اس باغے کدے خزاں نہ آوے |
| ہوون فیض ہزاراں تائیں ہر بھُکھا پھل کھاوے |
| بال چراغ عشق دا میرا روشن کردے سیناں |
| دل دے دیوے دی رُوشنائی جاوے وچہ زمیناں |
| نعمت اپنی وی کجھ مینوں بخش شناساں پاواں |
| ہمت دے دِلے نوں تیرا شکر بجا لیاواں |
| لاہ ہنیرا جہل برُے دا چانن لا عقل دا |
| بخش ولایت شعر سخن دی یُمن رہے وچ رلدا |
| اوّل دے دل جس وچہ ہوون سُچے سُخن خزانے |
| لعل جواہر کڈھ کڈھ دیوے قُوّت بخش زُبانے |
| طبع میری دا نافہ کھولیں مُلکیں مشک دُھمائیں |
| سُن سُن مغز معطر ہوون بُو عشق دی پائیں |
| سُخن میرے دی شکروں ہوون مٹِھے مُنہ قلم دے |
| شعر میرے دی عطروں کاغذ لاوے خال رقم دے |
| بوہٹی نویں کتاب میری دی جوبن بخش سنگاریں |
| پاک نظر دے ویکھن والے ندی عشق دی تاریں |
| جے کوئی میلی اکھیں ویکھے عیب دھگانے لاوے |
| اوہ بھی عدل تیرے دے گھر تھیں کجھ سزائیں پاوے |
| مر مر اِک بناون شیشہ مار وٹّا اِک بھن دے |
| دُنیا اُتے تھوڑے رہندے قدر شناس سخن دے |
| اوّل تے کجھ شوق نہ کسے، کون سُخن اج سُن دا؟ |
| جے سُن سی تاں قصہ اُتلا کوئی نہ رمزاں پُن دا |
| لدگئے اوہ یار پیارے سخن شناس ہمارے |
| سخن صراف محمد بخشا لعلاں دے بنجارے |
| مجلس بَہ بَہ گئے سیانے کر کر ہوش سنبھالے |
| ہک دؤئے سنگ ورتی اُلفت جیوں بھلیاندے چالے |
| لے لے گیۓ سخن دی لذت پی پی مست پیالے |
| خالی رہ گیے مٹ محمد خانے مجلس والے |
| کدھرے نظر نہ اوے کویی بھرے پیالے والا |
| جے دسے تاں ورتے ناہیں ناں ہک گھٹ نوالا |
| کہے اساں تھیں اوہلے ہوۓ ساقی مٹ پیالے |
| ہاۓ افسوس ؐمحمد بخشا کون کرے اپرالے |
| یاراں باجھ شراب سخن دا ورتن تے کد جیو سی |
| سُچا میلا کڈھ محمد جو پیو سی سو پیو سی |
| ـ( صوفی شاعر۔ میاں محمد بخش رح ۔۔ سیف الملوک پنجابی کلام ) |
معلومات