بچپن وچ سُنیا ویکھیا سی
جن کسے نُوں جد چمڑ جاندا سی
بندے اندر وڑ ظلم بڑے ٹہاندا سی
فیر اک بابا دم پاون لئی آ جاندا سی
او پڑھ کلام جن نُوں بہت ڈراندا سی
جن معافی منگ کے جان چھڑاندا سی
بندے اندروں وعدہ کر نس جاندا سے
نکلن دی او کوئی نشانی دے جاندا سی
رُکھ کسے دا ڈاہلا ٹٹ جاندا سی
سوچ رہیا واں کنے وریاں توں
کنے جن پاکستان نوں چمڑے نیں
ہُن تے کوئی دم والا بابا وی نہیں
بندے مورے بے فکرے نیں
سُن کر پاکستان دیاں پیڑاں افری
پڑھ کلام آپے میں دم کرنا واں
مڑ مڑ افری رُکھاں نُوں تکنا واں

30